യാത്രയയപ്പിന്റെ അവസാനത്തെ ആലിംഗനങ്ങൾ, പിരിയുവാനാഗ്രഹിക്കാത്ത കൈകൾ, നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെയുള്ള പുഞ്ചിരികൾ… ഏതൊരു വിമാനത്താവളത്തിലെയും പോലെ, 2025 ജൂൺ 12-ലെ ആ വ്യാഴാഴ്ചയും അഹമ്മദാബാദിലെ അന്താരാഷ്ട്ര ടെർമിനൽ പ്രതീക്ഷകളാൽ മുഖരിതമായിരുന്നു. ലണ്ടനിലെ പുതിയ ജീവിതവും, മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസവും, പ്രിയപ്പെട്ടവരുമായുള്ള സന്തോഷ നിമിഷങ്ങളും സ്വപ്നം കണ്ട 242 മനുഷ്യരുടെ പ്രതീക്ഷകളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് എയർ ഇന്ത്യയുടെ AI 171 ഡ്രീംലൈനർ ആകാശത്തേക്ക് ചിറകുവിരിച്ചു. എന്നാൽ, ആകാശത്തിന്റെ നീലിമയിൽ ലയിക്കും മുൻപേ, ആ സ്വപ്നവിമാനത്തെ വിധി ചുവന്ന തീഗോളമാക്കി മാറ്റി. പറന്നുയർന്ന് നിമിഷങ്ങൾക്കകം എല്ലാം അവസാനിച്ചു. അതൊരു വിമാനത്തിന്റെ തകർച്ചയായിരുന്നില്ല, മണ്ണിൽ പൂർത്തിയാകാനിരുന്ന നൂറുകണക്കിന് കഥകളുടെയും, നെഞ്ചിൽ ചേർത്തുവെച്ച സ്വപ്നങ്ങളുടെയും കൂട്ടക്കുരുതിയായിരുന്നു.
വേറിട്ട മുഖങ്ങൾ, വേറിട്ട സ്വപ്നങ്ങൾ, ഈ ദുരന്തത്തിൽ പൊലിഞ്ഞുപോയ മുഖങ്ങളിൽ പലതും ഇപ്പോൾ നൊമ്പരമായി നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട്.
ആ തീഗോളത്തിന് പക്ഷഭേദമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് ഒരുപോലെയാണ് ഓരോ സ്വപ്നങ്ങളെയും കവർന്നെടുത്തത്. ഒരു കാലത്ത് ഗുജറാത്തിന്റെ ഭരണചക്രം തിരിച്ച, അധികാരത്തിന്റെ ഉന്നതിയിലിരുന്ന വിജയ് രൂപാണിയുടെ ജീവിതം ആ ഇരുമ്പുപക്ഷിയോടൊപ്പം എരിഞ്ഞമർന്നപ്പോൾ രാജ്യം നടുങ്ങി. അതേ തീനാളങ്ങൾ തന്നെയാണ്, ലണ്ടനിലെ പുൽമേടുകളിൽ തന്റെ നാലുവയസ്സുകാരി മകളുടെ ചിരികേൾക്കാൻ കൊതിച്ച ഒരച്ഛന്റെ പ്രതീക്ഷകളെയും കവർന്നെടുത്തത്. ആ പിഞ്ചുകുഞ്ഞിന്റെ പാവക്കുട്ടിയും അച്ഛന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ഒരുപോലെ ചാരമായി.
അവരോടൊപ്പം യാത്രയായത് പുത്തൻ പുസ്തകങ്ങളുടെ ഗന്ധവും ലോകം കീഴടക്കാനുള്ള ആവേശവുമായി സർവകലാശാലകളിലേക്ക് പറന്ന ഒരുപറ്റം മിടുക്കരായിരുന്നു. അവരുടെ പാഠപുസ്തകങ്ങൾക്കിടയിൽ, ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള എത്രയെത്ര കുറിപ്പുകളുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം? പക്ഷെ, ആ വിമാനത്തിന്റെ ചിതറിയ അവശിഷ്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ അവരുടെ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് ഫയലുകൾക്കൊപ്പം ആ സ്വപ്നങ്ങളും കത്തിക്കരിഞ്ഞു.
ഇരുന്നൂറിലധികം ജീവനുകൾ പൊലിഞ്ഞ ആ മഹാദുരന്തത്തിൽ നിന്നും ഒരാൾ മാത്രം അത്ഭുതകരമായി രക്ഷപ്പെട്ടു. ലോകം അയാളെ ‘അത്ഭുതം’ എന്ന് വാഴ്ത്തുന്നു. നിലവിളികളെല്ലാം നിലച്ച്, കത്തിയമർന്ന ഇരുമ്പിന്റെ ഗന്ധം മാത്രം ബാക്കിയായ ആ നിമിഷത്തെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ ഇപ്പോഴും മായാതെ നിൽപ്പുണ്ട് ചില മുഖങ്ങൾ അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ. ലണ്ടനിലെ മകന്റെ അടുത്തേക്ക് പോവുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ചിരിച്ച ആ അമ്മയുടെ മുഖം. തൊട്ടടുത്തിരുന്ന് ആകാംഷയോടെ പുസ്തകം വായിച്ച പെൺകുട്ടിയുടെ മുഖം. ആ കണ്ണുകളിൽ കാണുന്ന ഭയം മരണത്തെ മുഖാമുഖം കണ്ടതിന്റേത് മാത്രമല്ല. ഇരുന്നൂറിലധികം പേരുടെ ഓർമ്മകളും പേറി ഇനി ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കണം എന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ, ആ ഭീകരമായ ഏകാന്തതയുടെ ഭയമാണത്. രക്ഷപ്പെട്ടതല്ല, മറ്റുള്ളവരുടെയെല്ലാം മരണത്തിന് സാക്ഷിയാകാൻ വേണ്ടി മാത്രം ബാക്കിവെക്കപ്പെട്ടതാണ് താനെന്ന് അയാൾ വിശ്വസിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു… ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനും ഇടയിലുള്ള നൂൽപ്പാലം കടന്നുവന്ന ആ മനുഷ്യന്റെ അതിജീവനം ഒരുപക്ഷേ, ജീവിതത്തിന്റെ വില എത്ര വലുതാണെന്ന് നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കാനാകും.
ഓരോ ദുരന്തവും നമ്മെ ചില കാര്യങ്ങൾ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ജീവിതം എത്രമാത്രം പ്രവചനാതീതവും അമൂല്യവുമാണെന്ന സത്യം. നാളേക്ക് വേണ്ടി നാം പലതും മാറ്റിവെക്കുമ്പോൾ, ഇന്ന് ജീവിക്കാൻ മറന്നുപോകുന്നു. സ്നേഹിക്കാനും, ചിരിക്കാനും, സ്വപ്നം കാണാനും, ഓരോ നിമിഷവും ആസ്വദിക്കാനും നമുക്ക് ലഭിക്കുന്ന അവസരമാണ് ജീവിതം.
AI 171 വിമാനത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഓരോ യാത്രക്കാരനും അവരവരുടേതായ സ്വപ്നങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു, പൂർത്തിയാക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച കാര്യങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, അവർ പറയാൻ ബാക്കിവെച്ച വാക്കുകൾ, പങ്കുവെക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച സ്നേഹം, അതൊക്കെയും ആ തീനാളങ്ങളിൽ അമർന്നുപോയി.
ഈ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന ഓർമ്മകൾക്ക് മുന്നിൽ നമുക്ക് ചെയ്യാനാകുന്നത് ഒന്നേയുള്ളൂ. നമുക്ക് ലഭിച്ച ഈ ജീവിതത്തെ, ഈ നിമിഷത്തെ, പൂർണ്ണമായി ജീവിക്കുക. സ്നേഹിക്കുന്നവരോട് അത് തുറന്നുപറയുക, മനസ്സിലുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ചിറകുകൾ നൽകുക. കാരണം, അടുത്ത നിമിഷം എന്ത് സംഭവിക്കുമെന്ന് ആർക്കും പ്രവചിക്കാനാവില്ല.
പാതിവഴിയിൽ ചിറകരിഞ്ഞുവീണ ആ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് കണ്ണീരിന്റെ പ്രണാമം. അവർക്ക് നൽകുവാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ശ്രദ്ധാഞ്ജലി, നമുക്ക് ലഭിച്ച ഓരോ നിമിഷത്തെയും അമൂല്യമായി കണ്ട് ജീവിക്കുക എന്നതാണ്. നാളെയുടെ അനിശ്ചിതത്വങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ഇന്നത്തെ സ്നേഹവും സന്തോഷവും മാറ്റിവെക്കാതിരിക്കാം.
കാരണം, ആ ദുരന്തം നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചത് ഒരേയൊരു സത്യമാണ്: ഇപ്പോൾ, ഈ നിമിഷം… അതുമാത്രമാണ് ജീവിതം. നമുക്ക് ജീവിക്കാം, അവർക്കായിക്കൂടി!
